از زبان تمام مادران شهدای گمنام
تقدیم به مادر شهید بهروز صبوری :
هی تیک و تاک بود و مدام انتظار بود
در من هزار ساعت شماطه دار بود
فکرم هنوز عطر خوش سبز سیب داشت
چشمم عجیب گریه ی امن یجیب داشت
نقش تو را به پیکر هر خواب میزدم
عکس تو را به سینه ی هر قاب میزدم
گفتی خزان به برگ بهارت نمیزنی
مردی و زیر قول و قرارت نمیزنی
جارو زدم از این دل خسته ممات را
پاشیدم آب چهره ی زرد حیاط را
تا که بیای و پای مرا بالشت کنی
این خسته را نهفته در آرامشت کنی
تا کی تو را به نیمه شبم آرزو کنم
این پاره پاره های جگر را رفو کنم
بغض همیشه را به گلویم نیاورم
هی شوکران سینه ی خود در سبو کنم
هم صحبتی به وسعت دردم نیابم و
با زخم های کهنه ی خود گفتگو کنم
سجاده ای به وسعت صبرم بیابم و
از اشک چهره ام طلب آبرو کنم
باید دوباره سر به گریبان فرو کنم
از من گذشته تا که دگر های و هو کنم
هر جبهه ای به خاک سپردم نماز بود
هر نامه ای به جبهه رساندم نیاز بود
خاک به خون تپیده سرم را پناه دار
دیگر بیا و حرمت من را نگاه دار
حقم دگر نظاره به روی جوان که هست
مزدم نشانه از بدنش_استخوان_ که هست
ای آسمان روشن هر نور دیده ای
امشب کجا به سینه ی خاک آرمیده ای
امشب کجا بهانه ی مادر گرفته ای
آتش برای قصه ی یک "در" گرفته ای
شاید شدی اسیر و در آن بند بند عشق
محفل برای زینب خواهر گرفته ای
یا در میان مکتب "خون در قبال دین"
سرفصل های معتبر از "سر" گرفته ای
■
جان منی و از تو عجب نیست این همه
مردانگی ز حضرت حیدر گرفته ای
از کودکی به نام علی شیر خورده ای
نوش تو باشد آنچه که در برگرفته ای
محمد صادق امیری فر
کسی که دل به هیاهوی آسمان میبست
تو را چگونه بیابد در این زمانه ی پست
در ابتدای کدامین مصیبت جانسوز
در انتهای کدامین حقیقت بن بست
به غیر شوق در آن آستانه چیزی بود
سوای اشک در این آشیانه چیزی هست؟!
صفای آنکه دلش از زبان ما خون بود
ولی به پای سخن های این و آن ننشست
منم! همان که به شوق تو بود پابرجا
منم! همین که به دست تو میرود از دست
محمد صادق امیری فر
چه کرده چشم تو این مرد زخم آلود دیرین را
که یادش رفته آن پیمان سنگین نخستین را
من آشوب زمان و کینه افروز جهان بودم
نشانده بر دهانم بوسه هایت مهر تسکین را
هر آنکس که به فتوای من از خود عشق را رانده
بگو باز آورد با احترام این جام زرین را
که من بعد از دو قرن رفته از کاوشگری هایم
ندیدم در خم صد ساله این تلخی شیرین را
دلیلش هیچ چیزی نیست الا عشق الا عشق
به لب هایت اگر می آورد این شعر تحسین را
محمد صادق امیری فر
لوریس گفت: اما عشق همین است، قرار نیست که تنها نام هر احوال خوشی را عشق بگذاریم و زمان سختی ها که رسید از زیر بار نامش شانه خالی کنیم.
ما طعم خوش دوست داشتن را مزه مزه کردیم و حالا دیگر وقتش رسیده که پای مصیبت هایش بنشینیم!
جدایی هنوز آغاز این مصیبت هاست!
زندگی به آسانی دست از سر کسانی که در قلمرو اش شادمانی کرده اند برنمیدارد.!
طعم خوش دوست داشتن
ماریا پلوا
پ.ن
راستش این متن رو خودم نوشتم به صورت ذهنی از یک داستان تخیلی ذهنی ولی خب دیدم من و چه به این حرفا اینو باید ماریا پلوا نوشته باشه در کتاب طعم خوش دوست داشتن
۲۹ اسفند ۹۸
امروز برای انجام کاری به‌بانک رفتم، بسته بود! هاج و واج و گیج و منگ نگاه ساعت کردم و دیدم ۱۰:۳۰ است! هر چقدر چپ و راست و بالا و پایین کردم دیدم دلیلی ندارد در این وقت روز بانک بسته باشد.
عینکم که بخاطر ماسک روی صورتم مدام بخار میزد را بالاتر گذاشتم و دستکش هایم را مرتب کردم و از آقایی گه داشت رد میشد پرسیدم
-ببخشید شما میدونید چرا بانک بسته است!؟
_چون ۲۹ اسفند تعطیله خب!
_عههههه! فردا عیده؟!؟ راس میگینا! اینقد مشغله ها زیاد شدن که عید رو یادمون رفته؛ خب مبارکه ممنون
.
خب مبارکه! عیدتون شاد و دلاتون بی غم.
درباره این سایت